- Dobrze, córeczko! - zawołała do ciebie matka.
Wyszłaś z domu. Żwawym dość krokiem ruszyłaś w stronę laboratorium. Nad tobą przeleciał nieznany ci stworek:

Gdy doszłaś do laboratorium, zobaczyłaś, że profesora nie ma. Na jego biurku leżała kartka: "Zaraz wracam, o to twój pokemon i ekwipunek".
Podniosłaś kulę i wzięłaś rzeczy. Skan Buizela:

Buizel
Lvl: 5
Płeć: Samiec
Natura: Zaradna
Ataki: Soniczny Wybuch, Warkot, Nawodnienie.

///Andela jak znalazłaś to forum?///
Gdy tak stałaś i czekałaś na profesora to śnieg zaczął co raz mocniej padać, a wiat wiał tak silnie jak nigdy w tej zimy czyli była mocna zamieć ale ty i tak postanowiłaś czekać na profesorka przy okazji zapoznając się z pokemonem. Gdy zaczęłaś mówić do Buizela to ten patrzył na ciebie ze smutkiem bo widział jak śnieg padał ci w oczy ledwo co widziałaś, a temperatura tez była niska przez co widział też jak ci jest zimno ale gdy zapytałaś o imię dla niego to ten spojrzał na ciebie trochę jak na idiotkę bo przecież on nie umie mówić więc jak ma ci powiedzieć jak chce mieć na imię ale w końcu wpadł na jakiś pomysł poznałaś to po tym, że zobaczyłaś w jego oczach błysk. Nagle wydra swoim ogonem zaczęła pisać coś po śniegu po chwili dostrzegłaś taki napis: "Sonic". Chyba tak chce mieć na imię teraz czeka czy się na to zgadzasz. A i za profesorem ani śladu jeszcze.

//Eh.. ta Echallin.///
Buizle słysząc, że zgodziłaś się na imię, które wymyślił zaczął skakać ze szczęścia. Zasłonięcie ręką czoło dało tylko to, że śnieg nie padał ci w oczy i lepiej widziałaś. Buizel spokojnie stanął koło ciebie gdy oświadczyłaś mu, że wracacie do domu i  gdy ruszyłaś to on ruszył obok ciebie, śmiesznie maszerując. W czasie drogi od czasu do czasu przebiegał obok was jakaś Ratatta, a nawet lodowy pok. Buizel cały czas spokojnie obok ciebie szedł wiec nawet nie musiałaś się obracać. Gdy już doszłaś do domu to otworzyła wam drzwi wasza mama ty natychmiastowo zaczęłaś zdejmować buty itp., a w między czasie twoja mama otrzepywała Buizela ze śniegu było widać po jego minie, ze lubi jak ktoś się nim zajmuje.
-Dobrze córeczko ale ta śnieżyca może dość długo potrwać, a i zejdź za pół godziny na dół to dam ci kawałek jabłecznika i gorącą czekoladę. A dla twojego pupila naszykuje karmę.
Gdy już mama wam to oświadczyła to poszliście do twojego pokoju, który znajdował się na górze i tam ty patrzyłaś przez okno, a Buizel oglądał dokładnie twój pokój.

Buizel kiwnął głową. Popatrzył na łóżko i na ciebie.
Znowu przeniósł wzrok na łóżko. Po chwili na nie wskoczył i zaczął podskakiwać.
- Buiii! - wykrzyknął wesoło.
Znalazł dla siebie dobre zajęcie.

Buizel usłyszał twój śmiech i żeby jeszcze bardziej cie rozbawić to skacząc robił w powietrzu fikołki i różnego rodzaju akrobacje żeby jeszcze bardziej cie rozbawić i żebyś nie smuciła się na myśl, ze nie możesz wyruszyć w podróż przez ten deszcz. A gdy spojrzałaś w okno to zobaczyłaś, ze jeszcze mocniej pada chyba będziesz musiała ruszyć jutro lub w tej śnieżycy. Nagle twoja mama krzknęła:

-Andela zejdź na dół na kakao i ciasteczka! Zabierz też Buizela mam dla niego karmę, która umacnia odporność.

Buizel momentalnie zerwał się z łózka i z uśmiechniętą twarzą ruszył już na dół.

Gdy zaczęłaś biec to Buizel pomyślał, ze chcesz się z nim ścigać więc pobiegł jeszcze szybciej i znalazł się pierwszy przy stole, a dokładnie przy swojej karmie, a gdy ty przyszłaś do stołu to się szyderczo uśmiechnął do ciebie. Następnie ty napiłaś się na razie tylko łyk kakao bo było jeszcze bardzo gorące, po czym zaczęłaś jeszcze jak wiewiórka ciastko bo zaczynałaś od obgryzienia boków, a Buizel w tym czasie jadł spokojnie karmę. Po chwili twoja mama tez usiadła do stołu z kawą.
-Córeczko to kiedy planujesz wyruszyć w tą podróż.
Zapytała z uśmiechem.